evimin en güzel anısını anlatacağım...
yalnız yaşamaya başladığım ilk yıl. geceleri kendimden uzaklaşmak için aldığım 1000lik bir Mordillo puzzle'ı. akşam eve gelipte 3-5 tane parçayı yerine koyduğumda vakit geçmiş oluyordu. aylar sonra puzzle tamamlanmaya yakın kafamda bir fikir oluşmuştu: son parçayı yerine koymayıp çerçeve dışında bırakmak!
Eril 9 yaşında... puzzle tamamlanmış son parça dışarda çerçevelenmeyi bekliyor.
günlerden bir pazar. eril bende. mutfakta yiyecek bir şeyler hazırlıyorum:

- baba!!!
- efendim Eril?
- sen en sonu yerine koymamışsın.
- neyin??? haa! biliyorum Eril.
- ben onu yerine koydum.
- Erilll.

sonra ben Eril'e düşüncemi anlattım. O'da gidip 1000 parça içinden.......